سپس دانشمندان سعی کردند مشخص کنند که در تعادل تحریک و مهار مدارهای شنیداری در موش‌های آسیب‌دیده چه اتفاقی افتاده‌است . آن‌ها ثابت کردند که یک تکنیک تصویربرداری به نام flavoprotein autofluorescence ( FA ) می‌تواند برای آشکار کردن بیش‌فعالی ناشی از tinnitus در بخش‌هایی از مغز به کار رود . آزمایش‌ها در هسته حلزونی پشتی ( DCN ) ، یک مرکز تخصصی مغز شنوایی انجام شد که در راه‌اندازی of حیاتی است . تصویربرداری از FA نشان داد که گروه tinnitus انتظار واکنش بزرگ‌تر از گروه کنترل گرفته تا تحریک الکتریکی را داشتند . مهم‌تر از همه ، علی‌رغم تحریک محلی ، واکنش‌های DCN در موش‌های آسیب‌دیده گسترش یافت .

رویکرد تجربی دکتر Tzounopoulos مشخص کرده‌است که چرا مراکز شنوایی مبتلا به tinnitus پاسخگویی افزایش‌یافته را نشان می‌دهند . تیم او پس از مدیریت انواع مختلفی از عوامل برانگیزاننده و بازدارنده خاص و دیدن این که چگونه مرکز مغز واکنش نشان داد ، تصمیم گرفت که مانع از یک مسیر مهاری بازدارنده شود ، یک انتقال‌دهنده عصبی بازدارنده ، واکنش را در منطقه اطراف the در مغز کنترل بیشتر از آن که در برش‌های tinnitus انجام شد ، افزایش داد .

دکتر Tzounopoulos توضیح داد : " به این معنی است که مدارهای DCN قبلا " disinhibited " یا مسدود شده‌اند و یا مسدود شده‌اند . و هنگامی که ما یک مدار مهاری دیگر را مسدود کردیم که توسط انتقال‌دهنده عصبی گلایسین ، یا زمانی که مسیرهای excitatory را مسدود می‌کردیم ، هیچ تفاوتی در واکنش‌های بین گروه‌ها وجود نداشت .

او اضافه کرد که این به این معنی است که عواملی که مهار آریل را افزایش می‌دهند ممکن است درمان‌های موثر برای tinnitus باشند . تیم دکتر Tzounopoulos در حال حاضر می‌کوشد تا چنین داروهایی را شناسایی کند .

مولفین این مقاله عبارتند از جیسون W . میدلتون ، دکترا و کورتنی پدرسن ، از دانشگاه پیتسبورگ ؛ Taro Kiritani و گوردن M.G. شفرد ، پزشک ، دکترا ، دانشگاه Northwestern University و جرمی ترنر ، دکترا از دانشگاه کالیفرنیای جنوبی .

این تحقیق توسط موسسه ملی بهداشت ، وزارت دفاع آمریکا ، انجمن Tinnitus آمریکا ، و جایزه آلبرت دروس آلبرت هال تامین گردید .

بیش از حد به پایان نرسیده است : ذخیره صدا در گوش داخلی

مبدا :

انتشارات سلول

خلاصه :

تحقیقات نشان می‌دهد که ارتعاشات در گوش داخلی حتی پس از اتمام صدا ادامه می‌یابد ، شاید به عنوان نوعی حافظه مکانیکی از صداهای اخیر عمل می‌کند . علاوه بر کمک به درک فرآیند پیچیده ادراک صوتی ، نتایج ممکن است بر جنبه‌های شگفت‌انگیز دیگر سیستم شنیداری نور می‌پاشید ، از جمله این که چرا برخی شکاف‌ها بین صداها بیش از حد کوتاه هستند که توسط گوش انسان درک شوند .

تحقیقات نشان می‌دهد که ارتعاشات در گوش داخلی حتی پس از اتمام صدا ادامه می‌یابد ، شاید به عنوان نوعی حافظه مکانیکی از صداهای اخیر عمل می‌کند . علاوه بر کمک به درک فرآیند پیچیده ادراک صوتی ، نتایج ممکن است بر جنبه‌های شگفت‌انگیز دیگر سیستم شنیداری نور می‌پاشید ، از جمله این که چرا برخی شکاف‌ها بین صداها بیش از حد کوتاه هستند که توسط گوش انسان درک شوند .

این مطالعه توسط انتشارات گروه در شماره ۵ آوریل مجله Biophysical منتشر شده‌است .

گوش داخلی شامل یک سازه به نام حلزون گوش است که به عنوان عضوی از شنوایی عمل می‌کند . حلزون گوش یک ساختار پر پیچ و سیال است که شامل غشا " basilar " و " سلول‌های مویی " است . اساسا ً، ارتعاشات برانگیخته از غشا basilar توسط سلول‌های مویی احساس می‌شود که به نوبه خود اطلاعات شنوایی را به سیستم عصبی منتقل می‌کنند . برخی از سلول‌های مویی به ارتعاشات غشا basilar با تولید نیروهایی واکنش می‌دهند که حساسیت شنوایی و گزینش فرکانس را از طریق مکانیسم‌هایی که به طور کامل درک نشده اند افزایش می‌دهد .

منبع سایت علم روز